Januari 2015
De afgelopen weken is weer eens gebleken hoe belangrijk goed samenleven en verbinding zijn. Dat geldt ook voor het gevoel erbij te horen en aansluiting te kunnen vinden in een wereld waarin mensen met zoveel verschillende achtergronden het met elkaar moeten kunnen vinden.
We zijn op harde wijze geconfronteerd met de vraag wat het risico is van vervreemding, zich afsluiten en de ander als ‘de vijand’ gaan zien. We zijn flink wakker geschud en velen vragen zich af wat hun rol hierin is. Ook mensen in de gezondheidszorg. Ik denk dat de gezondheidszorg in het vraagstuk van verbinden, tweedeling bestrijden en goed samenleven heel veel kan betekenen.
Dat kan allereerst door het bieden van inclusieve zorg. Iedereen komt bij de dokter, het buurtteam of in het ziekenhuis, maar een deel van de bevolking herkent zich nog steeds onvoldoende in de geboden zorg en ondersteuning of voelt zich onvoldoende gehoord. Dat verbeteren is essentieel en in mijn ogen een enorme investering in gelijkwaardige relaties en wederkerigheid in de samenleving. Daarin kunnen we in de gezondheidszorg een verschil maken. Dat geldt ook voor onderwijs en andere sectoren: alert zijn op uitsluitingsmechanismen want die hebben grote gevolgen.
Het tweede waar ik aan denk, is aan de grote gezondheidsverschillen tussen hoog- en laagopgeleiden en migranten en autochtone Nederlanders. Veel laagopgeleide mensen en migranten kampen met een forse achterstand in gezondheid, de harde cijfers daarover zijn alom bekend.
Dit heeft grote invloed op het vermogen actief deel te nemen aan de samenleving. Gezondheid . . . . . lees verder op Skipr
